Maj 2018 – Aniukowe Pisadło

Bo na Krecie wszędzie woda…

Z serii “taka grecka sytuacja”, której odcinki publikuję na fejsbukowej stronie bloga, (#takagreckasytuacja), dziś tutaj, na blogu. Piszę tutaj, bo to nie jest wpis na jedno zdjęcie, na jedno zdanie. Ba…filmiki nawet są. A wszystko po to żeby zobrazować nie-powagę sytuacji hydraulicznej na Krecie. Czekałam z tym wpisem aż przejdzie mi frustracja, bo wkurwione paluchy często wypisują bzdury. Mimo, że niewiele się zmienia w temacie wody w moim życiu, kreteńskie podejście do życia widać mi się udziela, bo mnie sytuacja nie denerwuje, nie dziwi, a śmieszy lekko. Wciąż z naciskiem na “lekko”.

Żeby nakreślić sytuację hydrauliczną na Krecie, zacznę od tego zdjęcia…

Ja rozumiem, że Kreta to wyspa, otoczony wodą placek ziemi. Rozumiem, że z tego powodu można traktować wodę inaczej. Jest jej pod dostatkiem, gdzie się człowiek nie obejrzy tam plaża, z nią woda, skała, za skałą woda, zatoczka, bajorko, strumyczek, stawik. Wydaje się, że woda mieszkańcom spowszedniała i traktowana jest coś oczywistego, co nigdy się nie kończy, nigdy nie zabraknie. Te zdjęcia to największa instalacja hydrauliczna jaką widziałam na Krecie. To takie rozwidlenie grubych gumowych rur doprowadzające wodę do domów. Takie wodociągowe śliczności stoją tutaj co kilkadziesiąt metrów, jedne wielkie, składające się z kilkunastu rur, inne mniejsze. Stoją na słońcu, w deszczu, kołyszą się kiedy je poruszyć. Często kapie z nich woda. Nie jest dziwne zatem, że dookoła tych instalacji rośnie bujna roślinność. I mój pies ma się gdzie napić wody na spacerze.

Mimo, że na Krecie gleba jest niesłychanie żyzna, jest sucho i trzeba nawadniać lub podlewać ogródki warzywne. W naszym ogródku, w murze go otaczającym jest kilka zaworów do podłączenia systemu nawadniającego lub zwykłego węża ogrodowego. I to jest super. Rury doprowadzające wodę i łączące zawory są zamurowane więc jeśli coś stanie się z rurą w środku muru – kaplica, rozwalić trzeba cały mur. To nie jest super. Te rury, zawory i kraniki są często nieszczelne i kapie z nich woda. Według mnie to marnowanie wody więc zawołaliśmy pana do kapiącego kranu nawadniającego nasze warzywa, a pan zrobił tak:

O rozwiązaniu “prysznic, czy siku” pisałam już na FB. Ale skoro o wodzie, to pokażę jeszcze raz. O co chodzi? Nie wiadomo. Albo to jest zamierzone i bierzesz prysznic zalewając całą łazienkę. CAŁĄ, bo jest maleńka. I co potem? Suszyć, wycierać ścierkami, czy może korzystać z ubikacji w kałuży wody, bo podłoga nie jest nachylona w stronę spływu i woda, zamiast spływać, stoi. Albo to nie było zamierzone, tylko tak wyszło.

Jednak najlepsza jest tama na naszej wannie. To nie jest żart. Przysięgam. I dzięki bogu, że wynajmujemy ten dom, bo gdyby to był mój, szlag by mnie trafił.

I można to moje pisanie odczytać jako narzekania rozpieszczonej cywilizacją panienki, która przyjechała do innego kraju, z innymi problemami, z innymi rozwiązaniami. Można też odczytać jako spostrzeżenia, czy w porywach nawet, zamartwianie się ekolożki z bożej łaski, której nie jest obojętne marnowanie wody. Dla tych, którzy przychylają się do rozpuszczonej panienki, mam coś jeszcze na koniec.

Mąż mój przyjechał na Kretę kilka miesięcy przed nami. Wbrew jego woli i zapewnieniom, że wszyscy na Krecie piją wodę z kranu, bo czysta, prosto z gór, przebadana i takie tam, przysłałam mu nowiuteńki filtr do wody i nakazałam używać. Sprawdzałam wideokonferencjami, czy stoi w kuchni i czy mąż korzysta. Korzystał. Przyjechaliśmy my i po jakimś czasie korzystania z filtra, przypomniałam sobie, że trzeba wymienić wkład. Otwieram ja ci ten dzbanek w celu wymiany wkładu, a w środku zapakowany w oryginalną folię ze sklepu, nieużywany wkładzik! Przez kilka miesięcy nie tylko piliśmy niefiltrowaną wodę z kranu, ale z dodatkiem jakiegoś syfu z opakowania. Taka to ze mnie rozkapryszona panienka!

Falasarna

Większość turystów przyjeżdżających na plaże Krety swoje pierwsze kroki kieruje na przepiękną plażę Balos i na słynną z różowego piasku plażę Elafonissi. Plaża Balos jest rzeczywiście warta…no wszystkiego jest warta. My zapłaciliśmy za jej piękne widoki podwyższonym ciśnieniem krwi i leczeniem stresu pourazowego. Alkoholem ma się rozumieć. Do plaży prowadzą dwie drogi. Jedna to droga morska, której w swej głupocie nie wybraliśmy. Druga to kilkunastokilometrowa wyboista droga pod górkę, wzdłuż skarpy bez jakichkolwiek barierek chroniącej nas od nieuchronnej śmierci. Do tego wąska na tyle, że minięcie się z samochodem jadących w przeciwnym kierunku wydaje się niemożliwe. Śmierć, mimo, że w pięknych okolicznościach przyrody, nie była w planie. Po kilku metrach okazało się, że z naszej trójki kierowców, tylko ja nie mam lęku wysokości. Wjechaliśmy. I nawet zjechaliśmy. Warto było, ale następnym razem płyniemy statkiem. To Balos. Droga do Elafonissi jest mniej niebezpieczna, z zapierającymi dech w piersiach widokami. Plaża jest piękna, szeroka, z cudownym, zabarwionym na różowo piaskiem. Byliśmy tam tylko raz, na początku kwietnia i wrócimy kiedy zrobi się cieplej. Było strasznie wietrznie i zimno a wbijający się w skórę piasek ranił nam nogi. Falstart. Nie poddajemy się i wrócimy wkrótce.

Widok na plażę Balos

Nie mam jeszcze dobrych zdjęć z Elofonissi. Było mi za zimno!

Miesiąc temu pojechaliśmy na plażę Falasarna po raz pierwszy i zakochaliśmy się w niej od pierwszego wejrzenia. Falasarna położona jest sześćdziesiąt kilometrów na zachód od Chanii. Plaża jest ogromna, szeroka i nawet podczas największego najazdu turystów można tutaj znaleźć spokojne miejsce. Część plaży jest bardzo “normalna” – piasek i delikatne zejście do morza. Część jest skalista i właśnie tę część upodobały sobie moje dzieci. W szczelinach skał, w małych jaskiniach mieszkają ryby i inne stworzenia morskie, które można podobno podglądać nurkując. Podobno, bo, ma się rozumieć, ja nie podglądałam, ale dzieci zapewniają, że świat podwodny tętni życiem! Woda, jak wszędzie na Krecie, idealnie przeźroczysta, nawet na dużej głębokości. I różowy piasek. Piasek, który miesza się z połamanymi muszelkami tworzy różowe pasma. Nie takie piękne i długie jak na Elafonissi, ale nam wystarczyło. Byliśmy tam cztery razy. Za każdym razem rozkładaliśmy się na plaży między skałami i było nam super. Dzieci szukały ryb, ja czytałam, robiłam zdjęcia i udawałam, że po prostu nie mam ochoty na pływanie podczas gdy prawda jest taka, że mam, ale strach paraliżuje. I obserwowałam sobie współplażowiczów. No i za każdym razem gdzieś obok mnie, między skałami rozbijał się ktoś, rozkładał koce, ręczniki, wyciągał piwo, wino, książkę i…ściągał ubrania. WSZYSTKIE! Przyszła mi taka myśl do głowy, że może trochę dziwne, ale zaraz sama siebie zrugałam za brak tolerancji i pruderię. Ucieszyłam się nawet, że Grecja taka otwarta, że ludzie odważni. Nudyści obserwowali mnie i moje tekstylne dzieci z zaciekawieniem. Czując lekką presję zdjęłam górę kostiumu i po trzech latach plażowania na bardzo konserwatywnych plażach Nowej Anglii, poczułam się niezwykle wyzwolona i odważna. I tak się czułam wszystkie cztery razy. Ostatniego dnia zapuściłam się trochę dalej na spacer mijając kilka rozłożonych bezwstydnie nagich ciał obojga płci. Odwracam się, proszę ja was, i widzę jak byk tabliczkę i wielki napis, że część plaży na której rozkładaliśmy się od miesiąca to plaża dla nudystów.