Bumper sticker czy też naklejka na samochód proszę państwa, to tajemny sposób porozumiewania się Amerykanów. Z racji tego, że Amerykanie spędzają znaczną ilość czasu w pojazdach mechanicznych, a potrzebę komunikowania mają taką samą, jeśli nie większą niż inni, wymyślili naklejki na zderzaki. Samochody wielkie, zderzaki, ma się rozumieć, również, a mimo to rosnąca potrzebna komunikacji i przekazywania informacji o wszystkich użytkownikach pojazdu wymusiła rozprzestrzenianie się naklejek poza zderzak. Czasami naklejki nałażą na cały samochód. Zdarzyło mi się jechać za samochodem tylko dlatego, że nie zdążyłam przeczytać wszystkich wiadomości na jednych światłach.

Komunikacja polega na tym, że właściciel Hondy czy Toyoty, bo w Stanach każdy jest, był, albo będzie właścicielem samochodu tej marki, umiejscawia informacje o sobie oraz o pozostałych użytkownikach, z gatunku homo sapiens oraz innych podgatunków korzystających z dobrodziejstw przewozowych, na samochodzie i tym sposobem określa siebie i swoją rodzinę i przestawia się innym użytkownikom drogi. Obiorca wiadomości czyta, porównuje ze swoimi światopoglądami, które wiszą już na zderzaku, i buduje swoje zdanie, montuje opinię… Uśmiechnie się może, zajedzie drogę w geście dezaprobaty.

W Niemczech szczytem komunikowania się z innymi podróżującymi są równiutko ponaklejane na okno patykowe ludziki z imionami pod nimi, że w samochodzie jedzie Lea, Jonas i pies Fifi. Tutaj imion nie widziałam. Być może to byłoby już zbytnie obnażanie się, bo przecież naklejka z wiadomością, że należysz do grupy wsparcia dla nieszczęśników z wrośniętym paznokciem nie jest wiadomością zbyt prywatną. Oprócz nudnych wiadomości, że kierowca ma magistra z uniwersytetu A, a jego dzieci doktorat z uniwersytetu B, należy się również podzielić poglądami politycznymi, najlepiej stosując czarny pijar względem opozycji, upodobaniami religijnymi oraz zapewnić jadących obok, że JESUS LOVES nawet YOU, miłością do partnera (I serduszko MY WIFE), podnieść swoją samoocenę naklejką OJCIEC ROKU 2013, podzielić się danymi medycznymi, skłonnościami do używek czy postraszyć przejeżdżających dyskretną informacją o przynależności do NRA (związek popierający posiadanie broni).

Kasia i ja uwielbiamy czytać takie wiadomości! Z wielką ciekawością „zaglądam” do samochodu mijając go i sprawdzam jak wygląda „jestem w 1/23 Szwedem”, „ nie jestem wegetarianką” czy „myję wyłącznie prawą nogę”. Ciekawe jest jak szybko buduje się opinie patrząc na zderzaki samochód, jak inaczej patrzę na kogoś, kto chwali się, że uścisnął dłoń Sary Palin, a na kogoś kto właśnie wygrał z rakiem piersi. Czy to dobrze, czy źle? Nie wiem…

Co znalazłoby się na naszej Hondzie (tak, hipokryzja wyłazi uszami…)? Oświadczyłabym, że POLSKA RULEZ, Alpy bym nakleiła, trzy pary nart i jedną deskę, że Widera na Sołtysa Starokrzepic, że Dwujęzyczność Cię Zbawi, że Crohna mamy, usunięte migdały też można taśmą przymocować, znaczek grupy wsparcia dla kobiet z wysuniętą dolną szczęką, legitymację z ważną pieczątką związku Polskich Żon Amerykańskich Mężów, ostrzeżenie UWAGA BLOGUJĘ i żeby mnie do wody nie wrzucać, bo pływać nie umiem, że w środy mamy karate, a we wtorki wyprowadzamy psa sąsiadów. Na razie Honda nasza dziewicą naklejkową jest! I niech tak zostanie…

Mamy sąsiada. Pytam Chrisa czy go poznał, czy fajny, czy nam się będzie dobrze na spółkę przycinało żywopłot? Chris na to, że nie wie, nie poznał jeszcze, ale samochód przed domem ma naklejkę „Vote for Obama” czyli, że w porządku są! I od razu łatwiej się poszło z butelką wina do sąsiadów, się wypiło i się ugadało, że z żywopłotem poczekamy jeszcze z tydzień czy dwa…

Postscriptum…W niedzielę pojechałam odwiedzić stan, z którego to stanu nazwą mam problem fonetyczny. Raz na pięć uda mi się wypowiedzieć „Connecticut” poprawnie! Dobrze, że tam nie mieszkamy! Jadę sobie po jakimś mieście i mijam na pasie obok samochód, na zderzaku flaga Unii Europejskiej i flaga Polski. No ciepło mi się w dołku zrobiło, minęłam gościa, uśmiechnęłam się, poczułam się tak „u siebie”, bezpiecznie, że „nasi” są, że chcą pokazać, że są Polakami…oj miło, jak miło…I tak miło myśląca jadę sobie swoim pasem, a ten dupek jeden, kretyn, idiota do kwadratu, wyprzedza mnie przekraczając znacznie dozwoloną prędkość, zajeżdża drogę i hamuje przede mną…No oczywiście, typowy Polak!!! I było naklejki nalepiać?

Wszystkie Nienawidzki, oprócz ostatniej, to takie pierdoły, czepianie się i szukanie dziury w początkowym stadium amerykańskiej transformacji. I czasownik „nienawidzić” jest zdecydowanie za mocny, no ale sama Nienawidzki Nienawidzkami nazwałam to jedziem…

Nienawidzę amerykańskiej pościeli z trzema poduszkami pod łeb (mam jakieś szeroko rozłażące się poczucie sprawiedliwości i pilnuję żeby co wieczór spać na innej poduszce co mnie strasznie męczy…) i pięcioma warstwami części mnie przykrywającej, którą to część moja polska dusza sprzątaczki musi codziennie rano doprowadzić do porządku, a co wyczynem jest nie lada, bo cholerstwo z trzy razy większe jest od powietrzni i tak dużego łóżka i się wetknać pod wierzchnią warstwę nie pozwala. Co się człowiek nałazi dokoła łóżka, to jego… Problem rozwiązałam dzisiaj kupując w Ikei (o Ikei będzie jeszcze, bo to moje największe przeżycie językowo-kulturowe od sześciu tygodni!!) Kustrutę, Alvine Kvistę i Strandkrypę oczywiście. Będę spać po europejsku!

Tyle się trąbi o ochronie środowiska, eco, bio, organic, że mleko od krowy karmionej piersią, mięso od rozgrzeszonego przed śmiercią kurczaka, pierze w poduszce od dobrze na tym zarabiającej gęsi i ser od owcy z doktoratem…Mieszkają matołki w przepięknym stanie, gdzie ocean, mnóstwo zieleni, natura piachem do domu włazi, a taki obrazek…Od ponad tygodnia jeżdżę samochodem po Jaśka do szkoły, wraz z trzydziestoma innymi mamami parkujemy pod szkołą pół godziny wcześniej i czekamy… Otwieram okna, włączam muzykę i czekam z tyłkiem przylepionym do ekologicznie skórzanego siedzenia mojego samochodu, albo wysiadam i tyłek wietrzę. Reszta? Wszyscy, dosłownie wszyscy, mają włączone silniki i się nawiewają klimatyzacją!! Przez pół godziny, trzydzieści raczej mało ekologicznych samochodów stoi pod szkołą i warczy…Nie pamiętam dokładnie ile minut można stać z zapalonym silnikiem w Niemczech, ale jakoś tak krótko! Ja nie jestem z tych co się do drzewa łańcuchami przykuwają, ale takie zachowanie doprowadza mnie do szału!!

I jeszcze jeden Nienawidzek w temacie klimatyzacji…klimatyzacja sama w sobie! Wariacki kraj to jest, w którym zabiera się swetry, szaliki, uszanki i walonki do muzeum, sklepu czy restauracji…Dawno tak nie zmarzłam jak siedząc przed ciepłymi obrazami Moneta w muzeum narodowym w Waszyngtonie. Naruszyłam przestrzeń osobistą kilku gości na ławce, przykryłam się rzeczami z torebki czyli mapą metra, pomadką i iPhonem, a i tak sopelek pod nosem się skrystalizował. Chyba, że te ekstremalne temperatury to jakaś akcja podnoszenia odporności narodowego organizmu…w taki wypadku, przepraszam…

Pierwszy raz bankomaty drive-thru (co się z samochodu tyłka nie rusza) widziałam w Marylandzie i się zaniepokoiłam stanem intelektualnym korzystających…Zaczęłam obserwować i okazało się, że mamy też piekarnie wjazdowe i apteki również…Przyobserwowałam sobie taki bank jeden pod naszym hotelem z jednym przelotnym bankomatem. Ósma rano, korek do bankomatu taki na pięć samochodów, pod bankomatem taka Ania (bo jestem pewna, że tak właśnie by mi się przytrafiło) podjechała trochę za blisko krawężnika, postanawia wycofać trochę, pani w samochodzie za nią lekko się zdenerwowała i nacisnęła na klakson, Ania się zreflektowała i ruszyła do przodu, zatrzymała się i kiedy otworzyła okno, okazało się, że ręka za krótka, otworzyła drzwi żeby wysiąść, drzwi lekko musnęły krawężnik, nic to…za Anią sznur samochodów, z włączonymi silnikami oczywiście, z pasażerami, którzy po to właśnie przyjechali do przelotnego bankomatu żeby było szybciej, a tu taki niefart! Z ciekawości zaglądam do banku…pusty parking, trzy wolne okienka z uśmiechniętymi twarzami i jeden bankomat przy drzwiach…bez ogonka oczekujących… No nie wiem co myśleć?

To były pierdoły…

Teraz prawdziwy Nienawidzek….

Nienawidzę, że nie jestem w Garmisch! Nienawidzę, że za oknem nie ma mojego, prywatnego Alpspitze. Nienawidzę, że jak się wychylę trochę z balkonu (nie mam nawet pieprzonego balkonu) to nie widzę najwyższego szczytu w Niemczech, który tylko czasami można podziwiać, ale wtedy kiedy można, zapiera dech w piersiach. Nienawidzę, że kiedy zawożę Jasia do szkoły nie widzę wdrapującego się po skałach wstającego słońca. Nienawidzę, że kiedy wychodzę z domu, nie czuję ostrego, górskiego powietrza, które włazi w każdą tkankę…chcę marudzić, że, jak zwykle, pogoda jest do kitu, chcę nie móc doczekać się pierwszego śniegu i pierwszych nart, chcę wkurzać się, że nie dostałam dobrej grupy na narty, chcę rano pojechać dwadzieścia kilometrów rowerem pod górkę, paść z wycieńczenia, a mieć szron na rzęsach, chcę dzieciom na przegryzkę kupić świeżego precla, napić się piwa z przyjaciółmi po kilkugodzinnej wycieczce górskiej, chcę pięć razy zejść do piwnicy po pranie, z praniem, po ogórki, z sałatką i do pralki, bo zapomniałam włączyć…chcę zadzwonić do domu i nie mówić „dobranoc” w porze mojego obiadu…tęsknię…bardzo…i nienawidzę tego stanu…

O florze i faunie Stanów Zjednoczonych Dzikich Zwierząt będzie później ( post gotowy prawie), bo mi się kołaczą po głowie myśli poznawczo-porównawcze z krótkiego, acz intensywnego pożycia w moim nowym kraju i muszę, inaczej się uduszę, zapiję na śmierć, albo okaleczę, nieumyślnie oczywiście, współlokatorów moich…

Dyplomacji i poprawności politycznej nie jadam, więc będzie prostu z mostu, tego na zdjęciu…Nawidzki i Nienawidzki

Po amerykańkiemu, Nawidzki pierwsze…

Okazuje się, Amerykanie to też ludzie. Powiedziałabym nawet, że sortu lepszego niż znajome mi europejskie typy co poniektóre. Jestem pewna, że idiotów w tym kraju jest pod dostatkiem. Wystarczy spojrzeć na statystyki, od wyborów politycznych poczynając, przez zadziwiające upodobania w kwestii broni palnej, na świadomym wyborze niezdrowego stylu życia i radosnej akceptacji konsekwencji tegoż wyboru skończywszy. No i nie uważam, że wszyscy ci wariaci mają sądowy zakaz zbliżania się do mnie, więc wysnułam daleko optymistyczny wniosek, że nawet zawzięty Republikanin z nadwagą, w zaparkowanym czołgu z włączonym silnikiem przez pół godziny, z bagażnikiem wypełnionym ciężkim sprzętem bojowym potrafi być miły dla takiej „blondynki” jak ja. Bez kitu, jestem w Stanach sześć tygodni i jedyne co mi się przydarzyło to niecierpliwa kierowczyni, która mnie obtrąbiła (i to nie „u nas” a w jakimś dziadowskim Marylandzie) i wpychająca się bez kolejki nieprzyjemna rodzina, która po oględzinach i osłyszynach okazała się być Niemcami. Jak na razie wszyscy są niezwykle mili, uczynni i pomocni. A pomocy potrzebuję nieustannie. A to się zgubię, a to nie umiem nalać benzyny, a to pracy szukam, a to sera nie widzę chociaż wisi przed nosem, a to coś źle wymówię, a to się zgubię, a to się zgubię, a to się zgubię… Zawsze ktoś pomocną, amerykańską łapę wyciągnie. Ludzi tutaj bardzo lubię!

Uwielbiam pogodę…Zdaję sobie sprawę, że jak to z pogodą, się zmieni, ale póki co, jest bosko! Przez ostatnie sześć tygodni padało jeden cały dzień (i to nie „u nas” a w dziadowskim Marylandzie) i przeszło kilka szybkich, letnich burz. Pewnie, że jak się jest z Garmisch to każda pogoda, szczególnie letnia, jest lepsza niż nasza (czyt. do dupy), ale jakże lepiej się wstaje kiedy każdego dnia rano widzę czyste niebo w pięknym, błękitnym kolorze i słońce.

Uwielbiam, że jest zielono…Rhode Island wydaje się być gęsto porośnięte lasem, głównie liściastym. Drzewa są niesamowite! Stare, pokręcone, rozgałęzione na wszystkie świata strony, niezwykle liściaste i takie żywe…Drzewa mnie rozwalają, a to dopiero początek…jeszcze jesieni nie było…

Lubię to, że cały czas jest wiatr…że w samochodzie każdy wozi krzesła plażowe, że w każdym zakątku mojego samochodu jest pełno piachu z plaży, zupa z małży stała się moim ulubionym daniem, ludzie mówią z bardzo ciekawym akcentem, którego czasem nie rozumiem, ale słucham i się zachwycam, mam polski chleb i ogórki kiszone z polskiego sklepu w lodówce…

Nawidzków się jeszcze nazbiera, mam nadzieję, ale na koniec mój ulubiony Nawidzek… Kiedy przeprowadziliśmy się do Garmisch, zajęło mi kilka lat żeby poczuć się „u siebie”. Myślałam dotąd, że to normalne, że tak jest w każdym miejscu, że potrzeba czasu, przyjaciół, znajomych miejsc żeby poczuć się dobrze. I w Garmisch czuję się jak w domu i zawsze tak się będę czuła, ale zdarzyła się ciekawa rzecz. Nie wiem czy to Stany, czy to Rhode Island, czy to nasze gówienko – East Greenwich, ale czuję się tutaj bardzo dobrze, zaryzykuję stwierdzenie, że czuję się u siebie… Aż się zadumałam na moment kiedy to napisałam, bo nie chcę taka uczuciowo wyrywna być, ale tak właśnie się czuję. Oczywiście, że gubię się przechodząc przez ulicę, że nie rozpoznaję żadnego miejsca, znam sześć osób w tym swojego męża, ale jest mi znacznie łatwiej niż było w Garmisch na początku. I zastanawiam się czy to ja? Czy jestem bardziej dorosła, bardziej doświadczona życiem, czy to język i fakt, że mogę się dogadać? Jestem pewna, że znajomość języka znacznie ułatwia poczucie usiebości, ale czy aż tak bardzo? Czy może to kraj, miejsce? Bo Ameryka jakaś mniej „sztywna” mi się wydaje niż Niemcy, jakoś tak więcej wolno, nie czuję takiego paluszka uniesionego „oj, uważaj, Ania”…Czy mi się tylko wydaje? Czy może kolejna przeprowadzka ułatwia wiele? Ciekawa jestem co myślicie? Czy może prawda jest znacznie bardziej przyziemna… Nie karmię piersią jak trzynaście lat temu i mogę sobie wypić lampkę wina wieczorem!

Nienawidzki następnym razem żeby nie psuć piątkowego wieczoru…