Niemiecki psycholog William Stern definiuje inteligencję jako umiejętność adaptacji do nowych warunków.  W takim razie, przepraszam państwa, że tak od razu,  w trzeciej linijce, ale…inteligenta jestem niesłychanie! Do zmian adaptuję się szybko!

Takie zmiany pogodowe na przykład…

Rano jestem  na trzech tysiącach metrów, na nartach. Wysłany futerkiem kask, rękawice, oddychająca, lecz nie przepuszczająca bielizna, gogle z chroniącą przed zimnym powietrzem gąbką i skarpety utrzymujące stałą temperaturę stóp! Po południu stoję na bosaka na balkonie, w bikini i drę się na dwóch półnagich dziewięciolatków żeby nie kopali gumowego konika sąsiadki!

Zmiany bliższego otoczenia też łykam…

W walce z depresją marcową posłużyłam się pędzlem i farbą. Mam pokój w dwóch kolorach. Jeden kolor – super, drugi – tragedia! Miał być spokojny, stonowany fiolet, na którym to kolorze nasza wielka mapa wyglądałaby dostojnie i zachęcająco. Teraz zieleń stepów syberyjskich żre się z jaskrawym fioletem i jeśli do czegoś zachęca, to tylko do pozbycia się z żołądka ostatniego posiłku. I co? Nic! Siedzę w tym ametystowym fiolecie i się adaptuję!

Zmiany (teoretyczne) dalszego otoczenia, w małym palcu mam…

Gdyby ktoś chciał się przenieść do Stanów i szukałby swojego miejsca na amerykańskiej ziemi, dobrej szkoły i domu, zapraszam do mnie! Znam chyba wszystkie okręgi szkolne na wschodnim wybrzeżu, w Kalifornii, na Hawajach i na Alasce. Wiem jak daleko jest z każdego miejsca w Stanach do najbliższego wyciągu narciarskiego, lotniska międzynarodowego i do najbliższej siedziby Polonii. A jeśli ktoś Stanami gardzi, a nie straszne mu wyzwania, na pamięć znam moskiewskie osiedla dla pracowników ambasady, znam nazwisko nauczyciela czwartej klasy w moskiewskiej szkole międzynarodowej i imiona dzieci pani woźnej…Jestem gotowa na każdą zmianę, każdą ewentualność, na każdy klimat i każdą odległość.

Na własne potrzeby wymyśliłam też adaptację do „niezmian”… i tutaj nie idzie mi już tak dobrze…

Jak tu się przyzwyczaić do tego, że NIC się nie zmienia, że każde święta w Garmisch wydają nam się ostatnie, że każde wakacje trzeba spędzić intensywnie biegając po wszystkich wzniesieniach, bo to przecież ostatnie nasze wakacje w Alpach? Ktoś mógłby powiedzieć, że to całkiem zgodne z carpe diem, „żyj jakbyś jutro miał umrzeć” i takie tam…ale bez kitu, ileż można łapać każdy dzień? Mam już pełny wór dni i zakwasy od łapania. I NICZEGO nie można zaplanować, bo pewnie nie będzie nas tutaj w maju, wrześniu, styczniu…Bez sensu kupować nowy dywan, malować przedpokój, sadzić kwiatki na balkonie… Bez sensu szukać pracy, prać zasłony i zaprzyjaźniać się…Jak tu się zaadaptować do niekończącej się „niezmiany” i wyczekiwania na kolejny krok? Noga moja obuta, podniesiona i tylko czekam na kierunek marszu i rozkaz…i tak czekam dziesięć lat…

Jako, że wygrało mi się ostatnio, tekst ten nie bierze udziału w konkursie Fidrygauki. Zapraszam jednak do czytania i głosowania na moje znakomite koleżanki (i kolegów?)! W tym miesiącu tematy są dwa, które BARDZO trudno połączyć…Mój – „czego oczy moje nie widzą, tego po prostu nie ma” i temat Moe – „pofrunęła między chmury, wrzeszcząc ECIE-PECIE” No to sru…

Pomysł na mój temat narodził się z potrzeby nadania tytułu pewnej drobiowej historii, która oczywiście jest, wprawdzie daleką, metaforą do życia ssaków naczelnych…

To, że kury nie należą do najmądrzejszych zwierząt podwórkowych, każdy może zaobserwować. Łażą po obejściu, w swoje własne odchody wdeptują, wydziobią następnie co lepsze z tych odchodów u swoich koleżanek, zjedzą, robakiem dopchają, polezą kawałek dalej, wypróżnią się ponownie i tak cały dzień…Okazuje się jednak, że u kur, szczególnie u młodzieży drobiowej, zachodzą jakieś minimalne procesy myślowe…Kiedy byłam mała, mieliśmy kurczęta, trzymaliśmy je humanitarnie w dużej klatce na wolnym powietrzu. Elegancka klateczka, zrobiona z równiutkich sztachet, z wejściem w postaci furtki zamykanej na haczyk metalowy. Kilka razy dziennie przesuwało się tę klatkę na świeżą trawkę, żeby kurczęta mogły zafajdać kolejną połać podwórka. Wieczorem należało kurczęta przetransportować do kurnika. I to było zadanie dla dzieci, bo małe i zwinne. Do klatki się wcisną i szybciutko kurczęta połapią. Za każdym razem kiedy wchodziłam do klatki część kurcząt biegała jak szalona we wszystkich kierunkach – dla zmyłki chyba – a część wciskała głowy między sztachety i stała w bezruchu! Na początku bardzo mi się to podobało, bo łatwo można było je wyłapać…takie głuptasy, które „myślą”, że skoro one nikogo nie widzą, to nikt ich też nie widzi…Ale później zrobiło mi się ich żal…Wydawało mi się, że czują się trochę oszukane. Stoją spokojnie pomiędzy tymi sztachetami, ani piórko nie drgnie, a tu jakaś łapa podnosi je i wrzuca do ciemnego kosza. Wyciągałam więc je delikatnie z tej sztachetowej iluzji, a te natychmiast dołączały do grupy biegających w popłochu innych kurcząt, potykając się o siebie i wrzeszcząc przeraźliwie (jeszcze nie Ecie Pecie!). To zrobiło mi się ich ponownie żal…I tak wiadomo, że skończą w wielkim koszu wiklinowym a następnie w kurniku…a następnie w rosole, ale to już później. Niechże mają poczucie, że zrobiły wszystko co w ich mocy żeby się uchronić, że przez moment miały poczucie, że nikt ich nie widzi, że są bezpieczne, zamiast biegać, rozpaczliwie podskakiwać i piszczeć wniebogłosy. Wołałam więc brata i zbieraliśmy je jak popadnie, byle szybko, byle skrócić ich cierpienie. Po co taki stres? Mięso nie będzie smaczne…

Uwaga! A teraz nastąpi płynne przejście do tematu numer dwa…

Kurczęta w klatce były…ja spod Śląska jestem (opolskiego wprawdzie)… po śląsku „klatka” to „klotka” a jak klotka, to tylko Ciotka Klotka…Pamiętacie na pewno taki program Tik Tak. W tym programie oprócz pana Tik Taka i Zająca Poziomki, pojawiała się również Ciotka Klotka…Czytam sobie zakręcony temat Moe, myślę ciężko, próbuję jakoś do rzeczywistości zbliżyć, za każdym razem jednak, kiedy zamykam oczy (żeby się mocniej skoncentrować, ma się rozumieć) widzę Ciotkę Klotkę w kolorowej spódnicy, z parasolem w dłoni, latającą na tle bliżej niesprecyzowanego miasta…jak mocno się skupię to słyszę nawet jak wrzeszczy: „ecie, pecie…”. Ciotkę Klotkę spotkałam swego czasu w windzie, w jakimś hotelu w Warszawie…niesympatyczna pani! Niech sobie leci w cholerę…

Mówią, że już po zimie. Mówią o wiosennych pastelach, krótkich spódnicach i o sezonie plażowym… Ja wciąż owłosione nogi zamykam w butach narciarskich, bożonarodzeniowe pierniki na biodrach w narciarskie spodnie wciskam i coraz częściej się pokazujące siwe włosy pod czapką skrzętnie skrywam. A tu się zaraz przyjdzie rozebrać z tych kożuchów, czapek i dwunastu warstw, które aktualnie służą jako wymówka, że niby pod tymi bluzami i swetrami to tap madl…

Jednym słowem należy się za siebie zabrać…Nie żebym nic nie robiła…Chodakowska morduje mnie już od kilku miesięcy, ale z powodu mojej słabej silnej woli, efekty są raczej marne. Zaczęłam biegać…Kiedy Kasia była mała i kazali jej biegać, mówiła, że nie może, bo jej się policzki trzęsą. Jak ja bym chciała żeby mi się tylko policzki trzęsły przy bieganiu… Bardzo mnie te moje, poruszające się swobodnie części ciała rozpraszają przy bieganiu. Do tej pory biegałam po ciemku, sama mniej widzę i innych biegaczy nie rozpraszam. Ale coraz widniej się robi i biegać nie ma kiedy…

Na siłownie chodzę…tylko wczesnym rankiem i tylko na chwilę, bo nie lubię jak inni dyszą i stękają. Ja nie stękam, co pewnie oznacza, że nie popycham swojego ciała do granic możliwości, ale jestem przeciwna wszelkim formom znęcania się, w tym znęcaniu się nad sobą. I nie dyszę, bo mi sucho w ustach później…

Postanowiłam chodzić na salę gimnastyczną z Chrisem i dziećmi…zabawa połączona z wysiłkiem fizycznym oraz zacieśnianie więzi rodzinnych wydaje się być bardzo zdrową kombinacją. Gramy w raquetball (jak ktoś zna tłumaczenia na polski, poproszę, nie znalazłam) – taka skoczna piłeczka odbijająca się od wszystkiego – i w koszykówkę gramy. Raquetball mnie nie eksajtuje. W goglach ochronnych nie jest mi do twarzy, ale koszykówka i owszem. Tak mnie eksajtuje, że podczas drugiego meczu skręciłam kostkę, kostkę w mojej felernej, pozszywanej i całkowicie do wymiary stopie. Chris się zatroskał i postanowił działać.

Mąż mój, musicie wiedzieć, jest nieuleczalnie chory na pomaganie innym bez wcześniejszej konsultacji z zainteresowanymi….Wysyłam go po jedyny brakujący składnik do zapiekanki. Niech będzie, że kalafior. Idzie, kalafiora akurat w sklepie nie ma, przynosi trzy jabłka (trzy żeby odpowiadały masie kalafiora) i ma nadzieję, że się wkomponują w ziemniaki i sos grzybowy…Po operacji na felernej nodze, wracam do domu z nadzieją, że wkrótce zacznę chodzić o własnych siłach, że teraz to tylko może być już lepiej, po cichu oczekuję bukietu kwiatów i dobrej kolacji, a w prezencie dostaję balkonik do chodzenia z tacką i siatką na zakupy!

Pewnego dnia z poczty odebrałam parę najbardziej ohydnych butów jakie kiedykolwiek widziałam. Białe Nike, za kostkę, z granatowym najkowskim fiśkiem na boku i z jakimś nieatrakcyjnym okienkiem po piętą…rozmiar 40, bo taki noszę, ale białe buty do koszykówki w rozmiarze 40 wyglądają…no to prostu wyglądają, z każdego kąta wyglądają, z każdej strony, nie ważne jak mocno przymruży się oczy, one wciąż SĄ! Nie mogłam w nich grać, bo odwracały moją uwagę od piłki i kosza. Kupiłam pisaki i kazałam dzieciom pomalować buty…Pomalowały! Efekt na zdjęciu. Nie pomogło! Już kilka razy miałam je w torbie, już schodziłam po schodach, już otwierałam samochód…no nie mogę się kurna przemóc…I weź tu się człowieku za siebie…gdzie się nie obejrzysz, jakaś zawalidroga!

Jedyna nadzieja, że lato będzie chłodne i bikini kolejny rok poleży w szafie…

Moe ze Smoczkiem po Łapkach i ja zdobyłyśmy pierwsze miejsce w lutowej zabawie (i właśnie tak należy traktować ten konkurs) u Fidrygauki. I powtórzę to, co pisałam moim anglojęzycznym przyjaciołom na Fejsbuku, że mimo, iż to nie była walka o jakąś prestiżową nagrodę literacką, jestem szczęśliwa. Satysfakcjonujące mnie gratyfikacje oknami się nie pchają i każda taka miła nagroda jak ta, sprawia mi wiele przyjemności…Dziękuję wszystkim, którzy przeczytali i zagłosowali…W nagrodę, mogę podać temat na następną wprawkę. I taki mi do głowy przyszedł:

Czego moje oczy nie widzą, tego po prostu nie ma.