To zdjęcie zrobione było na plaży w Kalathas, w czerwcu, w słoneczne, jak zwykle, popołudnie. Było to jakieś dziesięć minut po mojej rozmowie o pracę. Zdjęcie zrobiła moja przyjaciółka, która nie wiedziała jeszcze jaki był wynik tej rozmowy. No ale trudno chyba ukryć, że pracę dostałam. Ta gęba mówi wszystko. I nie, nie przebierałam się między rozmową a plażą. Tak właśnie byłam ubrana. Strój kąpielowy i wygnieciona, kanarkowa sukienka, która tak naprawdę jest koszulą nocną. Twarz bez makijażu, wysmarowana pięćdziesiątką. 

Szukali instruktora jogi w pięknym, położonym na skarpie hotelu z zapierającym dech w piersi widokiem. I dla gości joga i dla lokalnych miała być, bo zarządzająca ma ambitne plany żeby powakacyjne, umordowane latem, społeczeństwo utrzymać  zimową porą w jakiejś optymalnej kondycji zarówno fizycznej jak i psychicznej. I że joga ma pomóc. Ja wiem, że pomoże i moja w tym głowa żeby innych przekonać. Po drodze na plażę, z dziećmi, ręcznikami, powietrznym sprzętem pływających i kanapkami, wpadłam zobaczyć hotel i zapytać kiedy mam się na galowo odstrzelić i na rozmowę o pracę przyjść. Jakie zaświadczenia przynieść i jakimi umiejętnościami się okazać. No, normalnie, jak na rozmowę o pracę. A tu się dowiaduję, że o mnie legendy już krążą (znaczy kobieta z naszego spożywczaka zna fryzjerkę psa zarządzającej i mówiła, że jest we wsi taka jedna co jogę na dachu ćwiczy) i że mogę zacząć od jutra. Od jutra nie mogłam, bo musiałam zwymiotować ze strachu, nie jeść tydzień, schudnąć dwa kilo, pozbierać się, dwa kilo przytyć, przygotować trzy wersje pierwszych zajęć, przećwiczyć każdą z tych wersji pięć razy, kupić olejek do masażu skroni o zapachu lawendy, miskę tybetańską typu gong, cztery dodatkowe maty i Stoperan. 

Na pierwszych zajęciach nie pojawił się nikt. Załamałam się. Na krótko, bo dwa dni później, na następnych miałam już dwie osoby, potem cztery, potem pięć. Zajęcia mamy na świeżym powietrzu, z widokiem na morze. We wtorki witamy, a w czwartki żegnamy słońce. Energia pań (jak na razie mam tylko panie, ale jestem pełna nadziei) jest pozytywna i taka pełna wdzięczności, chęci słuchania i otwartości na jogę w całym jej pojęciu. Nie przerażają moje historyjki z mitologii indyjskiej, nikt nie krzywi się na czakry i na medytację. Nikt się w głowę nie puka, nie wychodzi w trakcie, nie uśmiecha podejrzanie. Jest przyjemnie, pozytywnie, bezpiecznie. Kocham swoją nową pracę! I ciągle czegoś nowego się uczę, ciągle zaglądam do innych nauczycieli na lekcje, czytam, oglądam i wybieram co mi pasuje, a odrzucam co nie. Jeszcze wiele pracy przede mną, ale już jest super! No i jestem swoim własnym szefem. To dla mnie nowość. Nikt mnie nie zatrudnia, nikomu nie muszę się tłumaczyć, nikogo o nic nie muszę pytać. Nigdy nie byłam w takiej sytuacji i nie wiem jeszcze jak się w niej poruszać, ale nie mam nic do stracenia. Na razie założyłam fejsbukową stronę, o tutaj, i się rozkręcam powoli (tak, tak, proszę o polubienia, zaglądania i takie tam…). Oczywiście zapraszam wszystkich na jogę, czy to do mnie, czy do kogoś innego. Ważne żeby spróbować. A joga się odwdzięczy. Obiecuję! 

Namaste!

Rodzeństwo – komputerowy art by Kasia

Dzieci są do kitu. Myślisz sobie, że je masz, na własność, na długo, na zawsze przy sobie, w pokoju obok, w ogródku, w najgorszym wypadku w szkole za rogiem, albo na wakacjach u babci. 

Dzieci są do kitu. Rozpychają się w brzuchu, a potem wyłażą czterokilowe przez dziurę wielkości…no nie wiem, śliwki węgierki. Zamiast do przodu, raczkują do tyłu wpadając w furię, że zabawki zamiast się przybliżać, są coraz dalej. Spędzają cały adwent w szpitalu i psują święta skupiając uwagę wszystkich na swojej chorej osobie. Zamiast siedzieć w ciepłym domu z lampką wina w dłoni, stoisz na stoku z przymarzniętymi goglami do czoła i błagasz do kitu czterolatka żeby wreszcie zrobił “pommes” i zjechał z tej cholernej górki. Zamiast siedzieć w klimatyzowanym domu z lampką wina w dłoni, smażysz mózg na plaży i wypatrujesz w wodzie do kitu dzieci, bo ty nie umiesz pływać, a one i owszem. Łazisz po antykwariatach w podejrzanych dzielnicach miasta żeby kupić niedostępną już płytę winylową dla natchnionej wiosennie nastolatki. Czytasz sześciolatkowi kupioną przezeń w Empiku Gór Fankę, której dwujęzyczny sześciolatek ni w ząb nie rozumie, ale upiera się, że latem wchodzi na K2. Pakujesz majtki i skarpetki w ręcznie szyte woreczki, uczysz jak używać płynu do prania, tłumaczysz, że ogórek pozostawiony w pokoju zgnije, a nadżarte jabłko oblezą mrówki. Że pościel zmieniać trzeba i że warto mieć zapas papieru toaletowego. I z własnej, nieprzymuszonej woli, w duchu rozwijania skrzydeł, otwierania drzwi na oścież, dawania możliwości i innych ideologicznych gówien, odwodzisz swoje dzieci do kitu. Do innego kraju. Do innych ludzi. Do innej łazienki, sypialni i kuchni. Po dwóch dniach nie wiesz co jadło na śniadanie, czy ma katar, czy drzazgę pod paznokciem. I nie wiesz czy zasięgu, chęci, czy potrzeby komunikacji brak, bo nie dzwoni od dziesięciu godzin. 

Wracam do domu sama. W samolocie oglądam dwa głupie  filmy. Jeden głupi za drugim jeszcze głupszym. Żeby nie myśleć. Wita mnie pusty dom. Dwa posprzątane i puste pokoje. Na półkach tylko te rzeczy, które nie przydały się w akademikach i internatach. Martwe pokoje ożyją na nowo za dziewięć miesięcy. Dziewięć miesięcy. Jak ciąża. Ciąża żałobna. Po tych długich, dziewięciu miesiącach urodzi się para nastolatków z deficytem witaminy D, zmordowana szkołą i głodna mojej pomidorówki. Pierwszy trymestr będzie najgorszy. Wymioty żalu, łez, złości – burza hormonów. Trudno będzie ze mną wytrzymać. Jak mam doła, to już na całego. Głęboki i do pasa zasypany. Jedyna pociecha, że ze mną w dole mąż, pies i kot. Może jak wszyscy zaczniemy łapkami grzebać, wykopiemy się. 

Już w tym innym kraju, po kilku dniach ogarniania dziecka zauważyłam, że moje przyoczne, kurze łapki suche jak wiór. Nakładam krem, zaczęło szczypać. Wysuszona skóra, ściąga się przy każdym mrugnięciu oka. Alergia? Zmiana kosmetyków? Nie. Załapałam następnego dnia. To od wycierania ukradkiem łez. Tak szybciutko, żeby nikt nie widział. 

następne takie zdjęcie, w tym miejscu, za dziewięć miesięcy