Styczeń 2019 – Aniukowe Pisadło

To piękny, wyszywany ręcznie obrazek z jednego ze sklepów artystycznych w Chanii

31 styczeń – 1 luty 2018

Osiem godzin podróży samochodem to sporo czasu na przemyślenia. Jechaliśmy z pięknego, historycznego i zasypanego śniegiem Rhode Island do błota i, na pierwszy i jedyny rzut oka, do beznadziei miasteczka Norfolk w stanie Wirginia. Pożegnałam się z karierą, znajomymi, przyjaciółmi, dostępnością wszelkiego rodzaju rzeczy i usług, łatwością komunikacji i byciem u siebie. Jest sporo do myślenia. Podróż z dobytkiem, który ma nam służyć przez następne dwa miesiące zanim nasze meble, książki, talerze i płyty do nas dolecą. Podróż z psem na lekach odwrotnie uspokajających i z kotem, który przez cały czas nie wyściubił łba spod fotela dla kierowcy. Podróż z dziećmi, które pożegnały się ze swoimi przyjaciółmi i jechały rozpocząć zupełnie nowe życie. Podróż z dziećmi chorymi. Na grypę. W plecakach zioła, tabletki, syropy, okłady, maści i mikstury od medyków ze wszystkich zakątków świata. Nigdy nie wiadomo co pomoże. Jedno po pierwszym rzucie choroby, wycieńczone kilkudniową gorączką, z wlokącym się za nim kaszlem i lekkim nieżytem żołądka. Drugie przedawkowane witaminą C i wszystkimi na wszelki wypadkami czeka na swoją kolei. Ja pewna teorii, że dopadnie mnie dopiero kiedy odpuści adrenalina, a że adrenalinie końca nie widać, będę zdrowa. Hotel wojskowy, lot wojskowy, obsługa wojskowa, klatki dla psa i kota oraz pasażerowie również wojskowi. Ja uwielbiam. Wylot późnym wieczorem więc pośpimy do południa i się zrelaksujemy przed długim lotem. Ja się nie zrelaksuję. Budzę się z gorączką, nudnościami i ogólnym stanem gównianym. Tak mnie żegnają Stany Zjednoczone. Zjednoczyły się wszelkie stany chorobowe żeby mi uprzykrzyć i tak przerażający, dziewiętnastogodzinny lot na Kretę. Z psem. Z kotem. Z dwójką nastolatków. Lądujemy na Krecie w nocy. Jest bardzo ciemno. Wita nas gromadka przemiłych tubylców. Wiozą padniętych na pysk nas (po takiej podróży) do naszego domu. Pustego, zimnego i ciemnego. Padamy na materace i od jutra, już tak na poważnie, zaczynamy chorowanie, które będzie trwało miesiąc.

31 styczeń – 1 luty 2019

Tydzień temu znalazłam szczeniaka przy śmietnikach. Zabrałam na przechowanie. Jest zabawna, mądra i kiedy śpi tak cudownie tuli się do nas. Ale jak ja nie jestem gotowa na szczeniaka, to kurde sama nie wiedziałam. Na szczęście jej nowe legowisko już na nią czeka gdzieś w Finlandii. To właśnie pies zajmuje mi teraz najwięcej czasu. Zabawa, karmienie, nauka (a nauki jest sporo) prowadzenie negocjacji z czworonożnymi domownikami w sprawie zawieszenia broni, spacer, weterynarz, telefony w sprawie adopcji i znów karmienie. Oprócz tymczasowego psa, mam też certyfikat instruktora jogi. Zrobiłam tutaj na Krecie. Chyba traktuję ten dokument jak złoty klucz do wszystkich drzwi a bliżej mu raczej do dziesięciocyfrowego kodu, z którego znam tylko dwie pierwsze liczby. Muszę odpuścić a z moim charakterem jest trudno. Prowadzę zajęcia jogi i na horyzoncie majaczy kilka projektów. Ale ja chcę więcej. I natychmiast. Jak zwykle.

Mam też nowych znajomych i nowe ważne sprawy do załatwienia. A to bazarek świąteczny, a to wycieczka do klasztorów, zakup sadzonek pomidorów, zbiór oliwek, czy remont dachu w kierunku „jogi pod winogronami”. Mam też mnóstwo cudownych wspomnień z lata. Odwiedzili nas przyjaciele i rodzina zachwycając się naszym nowym miejscem zamieszkania. Było ciepło, chwilami za ciepło, wesoło, beztrosko i bardzo, bardzo wakacyjnie. Mam również zapełniający się kalendarz na tegoroczne lato i już nie mogę się doczekać. Mam wyciskarkę do własnoręcznie zebranych pomarańczy, oliwę z oliwek od jednych i wino od drugich sąsiadów. Mam zioła w ogródku i cytryny na drzewie. Mam dobre, jak na rok pobytu, rozeznanie w terenie. Wiem gdzie fajne plaże, najlepsze nadziewane pomidory, okulista, pralnia chemiczna i sklep z armaturą łazienkową. Mam obcykane skróty i miejsca parkingowe. Nie mam natomiast dzieci w domu. To chyba największa i najcięższa zmiana. Niby przyjeżdżają, odwiedzają, a kiedy są w domu, jest jak dawniej, ale to nie to samo co mieć je na codzień. I choć wiem, że są szczęśliwe i dobrze im tam gdzie są, to jednak wiadomo…do dupy jest. Mam też czas. W Stanach mogłam pomarzyć o takich luksusach. Mam czas na czytanie, medytacje, na pisanie, czas na Netflix i TedTalk. Mam też poczucie, że to nie koniec. To nie koniec zmian, nie koniec nowego, nie koniec poszukiwania i odkrywania.

A w miejscu materaca sprzed roku, mam najwygodniejsze na świecie łóżko z widokiem na klatkę wielkości nowojorskiej kawalerki z dziesięcioma kanarkami.

„Przyszłość” w muzeum Historii i Sztuki w Genewie

Na lotnisku w Atenach kupiłam sobie gazetę, w której było wszystko o szeroko pojętnym majdfulnesie. O tym, że jogę trzeba ćwiczyć regularnie, że jeść zdrowo, nie używać plastikowych torebek, adoptować bezpańskie psy, medytować codziennie i budować zdrowe relacje ze społeczeństwem. Był też ciekawy artykuł o odwadze do wyłażenia ze zbudowanych przez siebie ram i do robienia czegoś nowego, czegoś, czego się obawiamy, czego nie jesteśmy pewni, co odkładamy na później. Autor proponował spojrzenie na swoje życie z perspektywy dni tygodnia. Takie ćwiczenie, w którym przyjmujemy, że średnia naszego życia to 70 lat i narzucamy na to analogię dni tygodnia. Każda dekada to 10 lat naszego życia. Rodzimy się w poniedziałek rano, a siedemdziesiąte urodziny obchodzimy w niedzielę wieczorem. A co jeśli żyjemy dłużej niż 70 lat? Ja zrobię sobie bardzo długi weekend. Tak więc, mam czterdzieści cztery lata i jest piątek. Coś koło jedenastej czterdzieści pięć.

Budzik, jak zwykle za wcześnie, wwiercającym się w mózg dźwiękiem budzi mnie w ten życiowy piątek w nowym kraju, w nowym domu, wśród obcych ludzi, nieznanych zapachów, kolorów. Wkurwia mnie, że wszystko takie nie-moje. Nie chce mi się wstać z łóżka, a wstać trzeba, bo tyle do roboty. Wstaję i nie mogę znaleźć kapci. Potykam się o porozwalane po domu złe decyzje, rozpirzone emocje. Po omacku włażę do szafy myśląc, że to łazienka. Rzygam po całej podłodze. To po wczorajszej imprezie urodzinowej. Jeszcze będzie mnie trzymać przez kilka godzin, ale jest coraz lepiej. Wstaje słońce i z minuty na minutę jest jaśniej choć za każdym razem kiedy zamykam oczy wszystko wiruje dookoła i łeb pęka na drobne kawałki. Koło dziewiątej dochodzę do siebie. Otwieram okna, wpada zaprzyjaźnione już powietrze, lekki wiatr porusza zwiewne zasłony. Oddycham coraz pełniej. Skulone latami ciało otwiera się powoli, ciepłe światło dochodzi do najciemniejszych zakamarków. Zdejmuję kapcie i biegam po drewnianej podłodze na bosaka. Nie obawiam się już drzazg. Wiem gdzie są i je omijam. Zaczynam nawet przestawiać meble. Tak żeby służyły mi jak najlepiej potrafią. Przytulam psa, kilka minut później kota. Jem pożywne śniadanie i czuję się gotowa na resztę dnia. Pierwszy punkt dnia to przeprowadzka na drugi brzeg oceanu. Małe kardio przed obiadem jest bardzo wskazane. Przenoszę pudła z życzeniami pomyślności, łzami pożegnań, z planami na resztę tygodnia, ze wspomnieniami i nadzieją na lepsze. Rozkładam je po kątach w nowym domu, siadam i piję herbatę. Kocham piątek. Można pozamykać wszystkie niecierpiące zwłoki sprawy i cieszyć się nadchodzącym weekendem. Można zaplanować wycieczkę rowerową na sobotni poranek. Pod warunkiem, że pogoda dopisze. Może odwiedziny w niedzielę? Może drzemka? Wino? Piątek to dobry dzień na oczyszczenie, na zwrócenie uwagi na swoje zdrowie, na odpoczynek, na zwolnienie tempa. To dobry dzień na prosty i zdrowy obiad. U mnie w domu w piątki był post. Pyszna zupa warzywna, placki ziemniaczane, barszcz, naleśniki z dżemem, albo “zalewajka” u sąsiada. Czekam zatem na piątkowy obiad, sadzę warzywa i podlewam zioła. Obiad dopiero na czternastą więc przyjdzie jeszcze poczekać kilka lat. Głodna jednak jestem już dziś.