Mam dwie koleżanki. Moje koleżanki są małżeństwem, mają syna i niewidomego psa. Właśnie przez psa się poznałyśmy. Mój pies okazała się świetną przewodniczką niewidomego psa koleżanek. Mój pies chodziła i szczekała, a tamten pies chodziła za głosem mojego. Jako, że my tu wciąż świeżynki, wszyscy moi nowi znajomi obsługują nas turystycznie. Od lesbijskich koleżanek dowiedziałam się, że jednym takim super miejscem w Nowej Anglii, które muszę koniecznie odwiedzić to Provincetown, w Massachusetts. Provincetown znajduje się w najwęższej części, wyglądającego jak ramię chwalącego się bicepsami osiłka, półwyspu Cape Cod. O Cape Cod pisałam już wcześnie –tutaj…oj jak mi się tam podobało! Więc kiedy koleżanki lesbijki poradziły się w półwysep zagłębić, z chęcią na tę propozycję przystałam.

Zaprzyjaźnione homoseksualne małżeństwo zapowiedziało żeby pojechać wiosną, latem nie ma co się wybierać. Provincetown w latach siedemdziesiątych stało się ulubionym miejscem letniego odpoczynku dla osób w innych miejscach na ziemi uchodzących za inne. Kobiety kochające kobiety, mężczyźni kochający mężczyzn, wyżej wymienieni kochający i mężczyzn i kobiety. Czasami jednocześnie. Kobiety kochające męskie stroje, mężczyźni kochające szpilki, szminki i szale rodzaju boa. Wszyscy kochający czuć się swobodnie i bez skrępowania, kochający dobrą zabawę, pyszne jedzenie i piękne plaże. Plaże otwarte, jak nigdzie indziej, do północy! Dowiedziałam się, że lato jest tematycznie posegregowane. Jeden weekend dla lesbijek z dziećmi, następny dla gejów z owłosieniem na klacie, kolejny dla transwestytów z psami. Ponieważ trudno byłoby się wpasować w jakiś temat latem, pojechaliśmy teraz, bo ma być normalnie. Było super normalnie. Po ulicach przechadzają się pary wszelkich konfiguracji i w każdym wieku trzymając się za ręce i przytulając się. W ogródkach pracują uśmiechający się do przechodniów eleganccy panowie, a sklep ze starociami obsługują dwie wciąż w sobie zakochane starsze panie. Wszyscy są nieprzeciętnie mili, mają gdzieś typową amerykańską personal space, klepią się po plecach (i nie tylko) i zwracają się do rozmówców per kochanie i śliczności ty moje. Jedzenie zdrowe, świeże, z różnych zakątków świata i przepyszne!

Providence to również miasto artystów. W maleńkim miasteczku aż roi się od galerii, wystaw i różnego rodzaju sztuki wychodzącej na ulice. Domy udekorowane obrazami, w ogrodach dziwaczne stwory z metalu i drewna, uliczni grajkowie na każdym rogu i kosze na śmieci w kolorowe malowidła. Do tego wszystkiego ocean, który sam w sobie stanowi część sztuki wdzierając się przez okna, na balkony i w mało atrakcyjne przejścia między domami.  W sklepach ze starociami cuda i dziwy!

Providence to też miasteczko przepełnione historią. To tutaj zatrzymał się Mayflower, statek z pierwszymi osadnikami. Wprawdzie osadnikom coś Provincetown do gustu nie przypadło i postanowili popłynąć nieco dalej, do Plymouth, ale to Provincetown było ich pierwszym przystankiem w podróży na nowy ląd.

Podoba mi się taka mieszanka historii, niezobowiązującej, acz wysokich lotów, sztuki, różowych piór boa obok indyjskich kadzidełek, zachodów słońca na pięknych plażach, ekskluzywnych kabrioletów zaparkowanych obok starych, pomalowanych na zielono damek. Na lunch weszliśmy do całej w fioletach knajpki na kanapkę, niebo w gębie swoją drogą. Spotkaliśmy tam penisy, pochwy i jędrne piersi z tajemniczą dziurką w miejscu sutka. Wszystko w czekoladzie. Ciemnej lub białej, do wyboru. Na pięknej drewnianej półce, po cztery dziewięćdziesiąt za małego i osiem dziewięćdziesiąt za dużego penisa.

Ooo..żeby tak ten duet startował, nie musiałabym się naturalizować…

W świetle ostatnich ruchów politycznych w Stanach, które idą oj…w bardzo złym kierunki, postanowiłam się włączyć. Postanowiłam narodowi, nieswojemu, acz po trosze już oswojonemu, pomóc. Zagłosuję w listopadowych wyborach prezydenckich. Nie jest istotne na kogo zagłosuję, bo nie będę głosować NA kandydata a PRZECIW kandydatowi. Temu co ma taki sam bałagan na czaszce jak i pod nią. Zostaję obywatelką Stanów Zjednoczonych. A mało co się nie wycofałam. Powód? Proces nadania obywatelstwa nazywają tutaj Naturalizacją! Choć się staram, nie znajduję sposobu żeby spojrzeć na to słowo pozytywnie. Jedyne z czym mi się kojarzy to służby ARCHEO z Seksmisji. Przepiłam, przegadałam, przetupałam krótkimi nóżkami i nie ma bata. Albo Trump, albo ja!

Żeby zostać obywatelem Stanów Zjednoczonych należy spełnić kilka warunków. Wkupne wynosi ponad dwa i pół tysiąca złotych. Dużo? Mało? Zależy jakim się jest desperatem. Szczerze powiedziawszy, spodziewałam się, że to mi coś odpalą. Trzeba też się zabezpieczyć kartą stałego pobytu, domem na kredyt, mężem Amerykaninem i z nim spłodzonymi dziećmi. Amerykaninem może zostać osoba z wyjątkowo dobrą pamięcią – podaj datę ostatniego przekroczenia granicy, przedostatniego przekroczenia granicy, wymień kraje, które odwiedziłeś w ostatnich pięciu latach… A ja jak przez mgłę pamiętam ostatni tydzień. Trzeba też być dobrym z matematyki – ile dni przebywasz na terenie USA? Nawet gdybym posłużyła się kalkulatorem i liczydłem, nie pamiętam daty przylotu przecież. No i najgorsze…pytanie o polityczną działalność i szeroko rozumianą przestępczość. Czy kiedykolwiek torturowałaś kogoś? Jeden nazwie to okazywaniem siostrzanej miłości poprzez przymusowe łaskotki gołymi stopami, inny torturami. Czy zmuszałaś kogokolwiek do współżycia? Żeby tak od razu zmuszaniem to nazywać, to nie wiem… Czy popełniłaś kiedykolwiek przestępstwo, za które nie zostałaś aresztowana? To ktoś się do tego przyznaje? Czy należałaś kiedykolwiek do zorganizowanej grupy oporu? Nie dali dodatkowej kartki na wypracowanie więc zaznaczyłam, że nie, ale… Całe życie byłam wichrzycielem. W wieku pięciu lat stworzyłam jednoosobową grupę opozycyjną przeciwko rządom rodzicielskim i uciekłam z domu z torbą pełną gotowanych jajek. Na studiach przeciwstawiłam się takiej jednej od Gramatyki Opisowej i jej traktowaniu studentów. W podstawówce założyłam bandę podwórkową. Podlegało mi pięć i pół jednostek (ta połówka to wysoce niesubordynowany dwulatek). Dostałam poplecznictwo mojego taty, który był autorem naszego hymnu, ale hersztowałam sama. Zbierałam, zawarty w regulaminie, napisanym przeze mnie oczywiście, haracz od członków nielegalnie gromadzących się w drewutni dziadka Janka. Bezprawnie wkraczaliśmy na prywatną posesję nieświadomej niczego sąsiadki i z mojego rozkazu dokonywaliśmy uprzątnięcia posesji, rąbania drewna, zbierania jajek od kur niosek, zakupu potrzebnych środków czystości i w przypadku przyłapania nas, szybkiego i bezgłośnego wycofania się z posesji. Wszystko bez zgody i przyzwolenia wspomnianej sąsiadki. Przyznać się Ameryce, czy nie? Nie przyznałam się. Kto wie, spostrzegą potencjał i nakażą zorganizować opozycję w przypadku niepomyślnych wyborów. Nie mam czasu na pierdoły.

Po kilku tygodniach od wysłania możliwie najszczerszych odpowiedzi, kazali się stawić. Znaczy, że łyknęli. Pobrali odciski palców, sprawdzili, czy oczy nie przeszczepione i zrobili zdjęcie. „Nie, proszę się nie uśmiechać. To nie zdjęcie na fejsbuk”. Ok, będę smutną Amerykanką.

Jak macie ochotę na więcej to tutaj etap drugi i etap trzeci.