Podczas wizyty w opisywanym w Powakacyjnych Zmianach sklepie, w którym zaatakowały mnie odwrotnie poruszające się ruchome schody, kupiłam sobie na wyprzedaży spodnie. Charakterystyczna wyprzedażowa, wielka, czerwona metka przyciągnęła mój wzrok i chwilę później spacerowałam z parą czarnych spodni za jedyne 10 Euro! I tyle…

Wydawać by się mogło, że w dzisiejszych czasach pracodawcy nie przejmują się zbytnio stanem zdrowia swoich pracowników. Jednakowoż, Chrisa przyszły i, daj Boże, doszły pracodawca jest wręcz obsesyjnie zainteresowany stanem zdrowia całej naszej rodziny. Od czterech miesięcy zbiera skrzętnie wszelakie badania naszej krwi, poranne mocze, wieczorne kały, prześwietlenia lewego płuca i prawej nerki. Sprawdzają czy aby nie jesteśmy zarażeni jakimś bawarskim wirusem piwno-kiełbasianym i czy aby na pewno Chrisa negatywne dioptrie nie są pozytywnymi. Wstępnie zażądano EKG serca od wszystkich członków rodziny powyżej pięćdziesiątego roku życia. Ale, albo statystycznie im nie pasowało, bo wyszło, że u nas tylko Chris, albo doszli do wniosku, że polskiemu sercu lata liczyć należy podwójnie, bo nakazali zrobić EKG również sercu memu. Z powodów obciążeń genetycznych, kardiolog nie jest mi obcy. Co dwa lata odwiedzam wypasiony gabinet sztucznie opalonego dr. Feder i co dwa lata naprzykrzam się swoim wciąż zdrowym sercem i ciężko zarobionymi, nie byle jakimi pieniędzmi. Doktor Piórko musi mieć jednak nadmiar ciężko zarobionych, nie swoich pieniędzy, bo traktuje mnie jak wrzód na dupie. Znów ta idiotka co nie chce niespodziewanie umrzeć w wieku trzydziestu dziewięciu lat jak jej tata. I znów kurde zdrowa! Poprosiłam, żeby coś tam napisał po angielsku, w którym to języku mówi znakomicie zaznaczając przy tym wyższość British English nad ozorem amerykańskim. No i wydało się po co jest mi to EKG potrzebne. Ileż to było śmiechu, szyderstwa, zadawania tego samego pytania w pięciu znanych dr. Piórkowi językach, ironii i drwin z tego, że rząd amerykański troszczy się o zdrowie nie tylko swoich pracowników, ale również ich rodzin i żywego dobytku. Dla mnie samej to również zagadka, ale będąc częścią rządu amerykańskiego przez jakiś już czas, przyzwyczaiłam się do niepraktycznych nakazów, niedorzecznych decyzji i absurdalnych rozkazów. Drażni mnie natomiast nieprofesjonalne zachowanie doktora Piórka, a raczej doktora Oskubanego z Najbardziej Przyległego do Kupra Najbardziej Sponiewieranej Gęsi Domowej Piórzyska! I taka nabuzowana, strzelając po drodze focha i rzucając jakimś niewybrednym epitetem, w stylu „danke”, wyszłam przeklinając w myślach dr. Piórka i całą jego gęsią świtę. Wyniosła i z poczuciem godności, że nie dałam się sprowokować (głównie dlatego, że mój niemiecki nie jest wystarczająco dobry żeby kogoś zmieszać z błotem) wyszłam z wypasionego gabinetu żeby przejść przed dwie ulice, wstąpić do piekarni, przejść, zatrzymując się przy nowościach kosmetycznych, po lokalnej galerii handlowej, zjechać zatłoczoną winą (pełną niezwykle rozbawionych ludzi) na parking i przyjechać do domu. Jak dobrze było wejść do domu, do swoich…dzieci czekały na mnie z „i jak było?”, z opakowaniami po jogurcie na stole, rozlanym sokiem w kuchni i z głodnymi dziobami czekającymi  na pyszne, świeże, wystane w długiej kolejce pieczywo. No i jeszcze z uwagą spostrzegawczej Kasi: „Byłaś w tych spodniach mamo? Bo wisi ci metka na tyłku!”.

Mogłabym zaryzykować pesymistyczne stwierdzenie, że niewiele w życiu mi wychodzi. A czym bardziej coś mi nie wychodzi, tym bardziej chcę żeby mi wychodziło. Wtedy, rzecz jasna, dziadostwo nadal nie wychodzi. No i czym dłużej szarpię się z tym czy owym dziadostwem, no cóż…tym bardziej bolą ręce od tej szarpaniny! Od poszukiwania długoterminowej, dobrze by było żeby, płatnej i przynoszącej satysfakcję pracy, nie tylko ręce bolą – już cała cierpię. Od patrzenia w lustro na marne próby wyrzeźbienia jakiejkolwiek sylwetki, oczy me krwawią. Ręce bolą od wieloletnich prób utrzymania przy życiu wisterii na moim balkonie, a mózg od prób zapamiętania polskiej nazwy – słodlin i glicynia.

Kilka lat temu doszłam do, prawdopodobnie, mylnego wniosku, że swoistym „być albo nie być” gospodyni domowej jest ciastko drożdżowe. Udane ciasto drożdżowe, ma się rozumieć. Przez wiele lat bolały mnie nadgarstki od wyrabiania ciasta, a resztę rodziny żołądki od przymusowego kosztowania moich wypieków…tych raczej z kategorii „nie być”. Co rusz ktoś o dobrym sercu i mający na względzie moją samoocenę, dostarczał mi magiczny przepis, który „nie może się nie udać”. Okazywało się, że i juści, może…Widocznie jednak św. Sabina (patronka gospodyń domowych) uznała, że czas podwyższyć mój status społeczny wśród piekących ciasta. Z charakterystycznym dla mnie entuzjazmem kuchennym, aczkolwiek w skupieniu wielkim– bo każdy wie, że z wypiekami żartów nie ma – ciasto piętnaście minut w dłoniach miętosiłam, dwie godziny cierpliwie odczekałam, wymiętosiłam jeszcze odrobinę i na czas z piekarnika wyjęłam. Ciasto drożdżowe, mili państwo, z malinami i białą czekoladą wyszło mi znakomicie! Wyrośnięte jak na sterydach i przepyszne! Udała mi się jeszcze jedna rzecz – chociaż na tym polu sukcesów mam wiele – zjadłam całą drożdżówkę sama!

Ten, kto mieszka w Niemczech, a do tego w nieopamiętaniu jakimś wybrał Deutsche Telekom na swojego operatora telekomunikacyjnego, wie, że to bardzo specyficzna firma z nietypowym podejściem do klienta. Mam wrażenie, że obsługujący klientów są specjalnie szkoleni w kierunku odsyłania klientów z kwitkiem, a czasem i bez owego kwitka. Przez wiele lat moje rozmowy z wybitnie negatywną obsługą klienta DT, przebiegały mniej więcej tak:

A: Dzień dobry, nie moglibyście mi państwo w czymś pomóc?

DT: Nie, nie moglibyśmy. A w czym?

A: Noooo, Internet nie działa

DT: Nie wiem dlaczego, ale nawet gdybym wiedział, nie mógłbym pani pomóc.

A: A może wie pan kto może pomóc?

DT: Nie wiem.

A: A czy mógłby pan mi jeszcze doradzić w temacie taryf i połączeń międzynarodowych?

DT: Nie, ja nie mogę.

A: A jest ktoś, kto mógłby.

DT: Nie, nie ma i nie wydaje mi się żeby kiedykolwiek był.

A: A może ja się niejasno wyrażam (bo po niemiecku). Czy jest może ktoś, kto mógłby ze mną po angielsku

DT: Nie, nie wyraża się pani niejasno i nikogo takiego nie ma. Czy mogę pani jeszcze w czymś niepomóc?

A: Nie, dziękuję.

DT: A ja nie dziękuję, nie życzę miłego dnia i do niewidzenia! Aha, dostanie pani rachunek za poradę – 10 Euro. Proszę uiścić.

W końcu nerwy moje nie wytrzymały, pomalowałam usta czerwoną szminą – dla odstraszenia, założyłam sztuczny biust za 160 złotych z Intimissini, sukienkę w kwiaty i poszłam do punktu informacyjnego DT…teraz kiedy to piszę, się zastanawiam do kogóż to chciałam się upodobnić…Wpadłam i od drzwi, że Internet nie działa. Chcę nowy. Dzisiaj. Pan poklikał, powiedział, że jakieś dwie skrzynki nie działają, ja na to, że chcę nowe. Dzisiaj. Zniknął za firanką i wrócił ze skrzynkami. Chcę rozmawiać z Polską za darmo, ze Stanami też i płacić niższy abonament. OK, mówi pan, a Australia może też być za darmo? Ma pani tam kogoś? Nie mam, ale znajdę sobie kogoś, może być! Aha i nie będę płacić 10 Euro za poradę. Ok, już anuluję wysyłanie rachunku! Wychodząc potknęłam się o szklany stolik, nie widziałam go, bo cały czas miałam okulary przeciwsłoneczne. Internet jest i działa, a z Polakami i Amerykanami za darmo gaworzyć będę.

Tak sobie pesymistycznie myślę, że wyczerpałam limit pomyślności i fortunnych wydarzeń na dłuższy czas. Teraz czeka mnie siedem chudych lat!

Krótko ale treściwie! Pierwsza opowieść z Polski u Jasia w specjalnym wydaniu wakacyjnym. Zapraszam do Capital!