Aniukowe Pisadło

Mówią, że już po zimie. Mówią o wiosennych pastelach, krótkich spódnicach i o sezonie plażowym… Ja wciąż owłosione nogi zamykam w butach narciarskich, bożonarodzeniowe pierniki na biodrach w narciarskie spodnie wciskam i coraz częściej się pokazujące siwe włosy pod czapką skrzętnie skrywam. A tu się zaraz przyjdzie rozebrać z tych kożuchów, czapek i dwunastu warstw, które aktualnie służą jako wymówka, że niby pod tymi bluzami i swetrami to tap madl…

Jednym słowem należy się za siebie zabrać…Nie żebym nic nie robiła…Chodakowska morduje mnie już od kilku miesięcy, ale z powodu mojej słabej silnej woli, efekty są raczej marne. Zaczęłam biegać…Kiedy Kasia była mała i kazali jej biegać, mówiła, że nie może, bo jej się policzki trzęsą. Jak ja bym chciała żeby mi się tylko policzki trzęsły przy bieganiu… Bardzo mnie te moje, poruszające się swobodnie części ciała rozpraszają przy bieganiu. Do tej pory biegałam po ciemku, sama mniej widzę i innych biegaczy nie rozpraszam. Ale coraz widniej się robi i biegać nie ma kiedy…

Na siłownie chodzę…tylko wczesnym rankiem i tylko na chwilę, bo nie lubię jak inni dyszą i stękają. Ja nie stękam, co pewnie oznacza, że nie popycham swojego ciała do granic możliwości, ale jestem przeciwna wszelkim formom znęcania się, w tym znęcaniu się nad sobą. I nie dyszę, bo mi sucho w ustach później…

Postanowiłam chodzić na salę gimnastyczną z Chrisem i dziećmi…zabawa połączona z wysiłkiem fizycznym oraz zacieśnianie więzi rodzinnych wydaje się być bardzo zdrową kombinacją. Gramy w raquetball (jak ktoś zna tłumaczenia na polski, poproszę, nie znalazłam) – taka skoczna piłeczka odbijająca się od wszystkiego – i w koszykówkę gramy. Raquetball mnie nie eksajtuje. W goglach ochronnych nie jest mi do twarzy, ale koszykówka i owszem. Tak mnie eksajtuje, że podczas drugiego meczu skręciłam kostkę, kostkę w mojej felernej, pozszywanej i całkowicie do wymiary stopie. Chris się zatroskał i postanowił działać.

Mąż mój, musicie wiedzieć, jest nieuleczalnie chory na pomaganie innym bez wcześniejszej konsultacji z zainteresowanymi….Wysyłam go po jedyny brakujący składnik do zapiekanki. Niech będzie, że kalafior. Idzie, kalafiora akurat w sklepie nie ma, przynosi trzy jabłka (trzy żeby odpowiadały masie kalafiora) i ma nadzieję, że się wkomponują w ziemniaki i sos grzybowy…Po operacji na felernej nodze, wracam do domu z nadzieją, że wkrótce zacznę chodzić o własnych siłach, że teraz to tylko może być już lepiej, po cichu oczekuję bukietu kwiatów i dobrej kolacji, a w prezencie dostaję balkonik do chodzenia z tacką i siatką na zakupy!

Pewnego dnia z poczty odebrałam parę najbardziej ohydnych butów jakie kiedykolwiek widziałam. Białe Nike, za kostkę, z granatowym najkowskim fiśkiem na boku i z jakimś nieatrakcyjnym okienkiem po piętą…rozmiar 40, bo taki noszę, ale białe buty do koszykówki w rozmiarze 40 wyglądają…no to prostu wyglądają, z każdego kąta wyglądają, z każdej strony, nie ważne jak mocno przymruży się oczy, one wciąż SĄ! Nie mogłam w nich grać, bo odwracały moją uwagę od piłki i kosza. Kupiłam pisaki i kazałam dzieciom pomalować buty…Pomalowały! Efekt na zdjęciu. Nie pomogło! Już kilka razy miałam je w torbie, już schodziłam po schodach, już otwierałam samochód…no nie mogę się kurna przemóc…I weź tu się człowieku za siebie…gdzie się nie obejrzysz, jakaś zawalidroga!

Jedyna nadzieja, że lato będzie chłodne i bikini kolejny rok poleży w szafie…