Aniukowe Pisadło

 – Chris, jak będę umierająca – rozpoczęłam niespodziewanie przejęta możliwością pogorszenia się stanu mojego zdrowia – zabierz mnie do Kosty.

– Do którego? – zapytał zdezorientowany Chris, bo i sąsiad Kosta, mąż znajomej, kierownik budowy w pracy też Kosta. Kosta to właściciel ulubionej restauracji, spec od lodówki, kominiarz, sprzedawca pomarańczy i nauczyciel jogi. 

– Do Kosty weterynarza mnie zabierz. 

No dobra, nie narzekam, bo w końcu mamy nową, tureckiej manufaktury, lodówkę. W maju zgłosiłam jej usterkę. Iluż specjalistów nas od tego czasu odwiedziło. Jakaż niezwykła mądrość wypełniała naszą kuchnię. Jakież wymiany skrajnie różnych opinii. Bo jakże to niemiecka lodówka, i to nie byle jaka, bo sama Miele, mogła nawalić? Pewnie polska gospodyni, niewprawiona w takich luksusach, coś zepsuła. Może tofu i wegańskie masło lodówce nie służą? Może za często otwieramy? Za dużo doń CO2 wdychamy? Po miesiącach wizyt i kiwania głowami, wygrała jednak teoria, że dwunastoletnia lodówka, nawet jeśli jest Miele, ma prawo zakończyć działalność chłodniczą. Dwa dni temu dostarczono nową. 

Komin też w końcu mamy nowy. Przyniósł go pan w niedzielę, podczas naszej nieobecności, a wypoczynkowej obecności przeziębionego dziecka numer dwa. Kominiarz miał komin, ale narzędzi i pomocnika już nie. Jaś zaopatrzył kominiarza w nasze narzędzia z Ikei, pomógł zainstalować komin, a w podziękowaniu komin spadł mu na głowę i rozciął palec u ręki. Tyle, że komin nie działa. Woda z kominka cieknie przy każdym deszczu i zalewa mieszkanie.

Niedziałających rzeczy na Krecie jest mnóstwo. Odpowiedzialnych za nie, a olewających swoje obowiązki osobników jest jeszcze więcej. Na każdym kroku potykam się o niedbalstwo, nieszanowanie publicznej własności, ignorowanie zakazów, nakazów, obietnic, umów i przepisów bezpieczeństwa. Biurokracja, brak organizacji i bezsensowności czynności woła o pomstę do nieba, a raczej o Bareję Stanisława do nieba woła, bo roboty tutaj na dożywotnie ciągi dalsze Misia. 

Jest jednak grupa zawodowa, która rozwala system, która zaprzecza rzeczywistości, zamyka moje chlustające żółcią usta i wali po wytykającym błędy paluchu. To weterynarze. Liczba mnoga, bo musieliśmy się spotkać z trzema weterynarzami, a z dwoma innymi rozmawialiśmy przez telefon. Znam pięciu weterynarzy w Grecji. To więcej niż fryzjerów, ginekologów, dentystów i pediatrów (czyli czołówka kontaktów i przekleństwo przeprowadzających się kobiet) razem wziętych. 100% znanych mi weterynarzy to cudowni, empatyczni, obowiązkowi ludzie z ogromną wiedzą w swojej dziedzinie (dwóch chirurgów i jedna pani ortopeda). U wszystkich spotkaliśmy się ze zrozumieniem, z ogromną uwagą poświęconą zwierzakowi, z elastycznym podejściem do problemu. Dostaliśmy kilka możliwych rozwiązań, porady, tymczasowe leki poprawiające samopoczucie psa, zapewnienia o pomocy o każdej porze dnia i nocy, uśmiech, poklepanie po ramieniu. Żadnych kolejek, czekania, żadnych papierów, skierowań. A  wszystko to w kraju, gdzie zwierzęta nie mają łatwego życia. Tutaj wciąż jeszcze, w wielu miejscach, psy i koty traktowane są bardzo źle i po ulicach włóczy się mnóstwo bezdomnych zwierząt. A co robi nasz weterynarz Kosta? Przyniesione zwierzęta z ulicy leczy za darmo, lub za “co łaskę”. I brawo i czapki z głów i oby tak dalej i oby jak najwięcej takich Kostów. Jeśli tacy są greccy weterynarze, to nadzieja jest i dla gastroenterologów, kierowców ciężarówek i przedszkolanek, ale póki co, w razie draki, ja poproszę do weterynarza Kosty. 

A gdyby ktoś wydedukował, że nasze zwierzę niedomaga, to informuję, że i owszem. Izzy, the pies, zerwała ścięgno w psim swym kolanie i czeka ją operacja aż w samej stolicy. Noc na promie, spacer po Akropolu, operacja w specjalistycznej klinice, masaże, spa, drinki z palemką… pieskie życie po prostu.