Aniukowe Pisadło

Najeżam się na nauczyciela w szkole. W domu układam sobie opieprz delikwenta taki, że go w podłogę wciśnie, idę do szkoły i z opieprzu nici. Bo mi taki belfer jeden z drugim powie coś, czego nie doczytałam, nie dowidziałam i już mi jakoś tak głupio i z przygniatającego opieprzu robi się miła rozmowa o pogodzie. Staram się o pracę. Przygotowuję się w domu, wiem co mam powiedzieć, o co zapytać. Staję przed jakimś ciałem dyrektorskim i już mi w ustach zasycha, ręce się pocą i wyrzucam z siebie kilka zdań w czasie teraźniejszym – żeby jakiegoś błędu nie zrobić, a i tak pewnie robię. Co tam dyrektorzy i nauczyciele, pani w piekarni jest dla mnie autorytetem, przed którym łamię się w pół. Kiedy wchodzę i pytam czy w tym, czy owym chlebie jest kminek (nie lubię), pani z pogardliwym parsknięciem informuje mnie, że przecież w chlebie z dziesięcioma ziarnami kminku nie ma – każdy to wie! Nie pomyślę, że wredne babsko. Pomyślę sobie, że pani mądra taka, na stanowisku chlebowym i tak wszystko wie o chlebie i już mi głupio i już się garbię przyciśnięta niewiedzą piekarniczą. Peszy mnie sama obecność takich ludzi, a ich domniemana omnipotencja budzi we mnie lęk i panikę. Nawet jeśli ich obecność jest zrobiona z tektury i gipsu. Między Olesnem a Opolem, w jakiejś ukwieconej wiosce stoi sobie taki policjant gipsowy z wyciągniętym w kierunku nadjeżdżających samochodów gipsowym sprzętem do pomiaru prędkości. Co roku mijam go z pięć razy i wiem, że za przejazdem kolejowym, za domem z pięknym ogródkiem, za zakrętem w lewo i za kościołem będzie stał durny gipsowy policjant. I co? I za każdym razem w żołądku mnie skręca i wiem, że za chwilę się wystraszę . I co? Się wystraszam! Policji boję się chyba najbardziej. Zatrzymana zostałam dwa razy w życiu. Za każdym razem było miło i sympatycznie – raz mandacik za szybką jazdę, a raz upomnionko za przykucnięcie zamiast pełnego zatrzymania się przed znakiem stopu. Żadnej traumy, żadnych złych doświadczeń, a i tak widok policjanta sprawia, że głupieję…dosłownie.

Stoję kilka dni temu na skrzyżowaniu, na światłach, skręcam w lewo. Z tej ulicy, w której lewą część mam skręcić, skręca policyjny pojazd oznakowany w moją właśnie ulicę. Zauważam pojazd, sztywnieję po całości, oczy się wybałuszają, oddech i bicie serca przyśpieszają, a myśli szaleją. „Kierunkowskaz mam, skręcić mogę, nie ma jednokierunkowej. Świateł w Niemczech nie trzeba, ale jakby co – mam. Wczoraj zrobili mi zdjęcie, bo przekroczyłam prędkość, no ale przecież nie mogą wiedzieć ci, z tego samochodu, że ja, to ja. Dzieci pasami zapięte? Nie ma dzieci w samochodzie. Ja pasy mam. Żeby tylko komórka do mnie nie podeszła i do ręki się nie włożyła. Ubezpieczenie opłacone? Za cały rok z góry. Ok, chyba nic na mnie nie mają.” Samochód skręca i przejeżdża obok mnie. Facet przez dwie szyby pewnie poczuł moją panikę, bo spojrzał na mnie z zaciekawieniem. I nagle mi się przypomniało! „Matko święta, kasku nie mam!”