Aniukowe Pisadło

…jak się dzieciom we wszystko wierzy, a się w nie zbyt mało wiary pokłada.

Staram się usilnie żeby dzieci codziennie przebywały na świeżym powietrzu. Zdanie to może się stać niezłą pułapką, bo Kasia uznała, że przecież spędza czas na świeżym powietrzu czytając książkę na hamaku na balkonie. Trzeba sprecyzować. Staram się by spędzały czas na świeżym powietrzu ruszając kończynami, najlepiej wszystkimi czterema, nie stojąc przy tym w miejscu (w sumie na hamaku można nogami pofikać i ręką kartkę w książce przewrócić). Więc włóczę towarzystwo po górach, ścieżynach, wokół jezior i przez krzaki każdego niemal dnia. Włóczenie ciężkim zajęciem jest i od włóczenia zachorowałam. Siarczyście mnie wirus zaatakował i nie miałam siły na powłóki górskie. Ale dzieci ruszać się przecież muszą, a jedyna górka z atrakcją w postaci kaczek na jeziorze, na która mogą wybrać się sami już się znudziła. A wywiozłabym ich gdzieś w cholerę i niech sami wrócą…pomyślałam i aż usłyszałam piłeczkę uderzającą w moją głowę – jak u Pomysłowego Dobromira. Świetny pomysł! Ale jak ich zawiozę, będą znać drogę…oślepię dzieci! I nie myśląc wiele – czyli jak zwykle – powiedziałam o pomyśle dzieciom. HUUURRRAAAA! Nakarmiłam najlepszym co miałam, w końcu mógł to być ich ostatni posiłek w życiu. Zaopatrzyłam w komórkę chytrze pomijając szczegół, że w górach trudno o zasięg, zawiązałam opaski na oczu par dwie, zapewniłam o dozgonnej miłości i wywiozłam w las. Pojeździłam najpierw milionem uliczek wokół naszego domu co by zupełnie straciły orientację oraz chęć na pożywienie przez najbliższe godziny, a dopiero potem ruszyłam w górski las. Mazda z napędem na jedynie dwa koła nie nadaje się na górskie wspinaczki po drogach wyłącznie dla ciężkiego sprzętu górsko-budowlanego, czołgów i czterokopytnych zwierząt hodowlanych. Jednakowoż się udało! Podekscytowane dzieci wysiadły, zdjęły opaski i….”aaa to my wiemy gdzie jesteśmy!” Dobra, to świetnie, nic wam nie podpowiadam i się żegnam. Ledwo wsiadłam do samochodu i zobaczyłam w lusterku machające mi na pożegnanie dzieci, już dopadły mnie wyrzuty sumienia. Nie muszę przedstawiać obrazów, które zalały mi wyobraźnię…wściekłe psy, szalejące rogate bydło, polujący na dzieci mordujący dorośli, inne dzieci wyrzucone przez rodziców strzelające z łuku, walczące o każdy szałas w lesie, o każdą wychudzoną wiewiórkę na grilla…Dojechałam do domu, wyciągnęłam komórkę, położyłam na stole, usiadłam obok i czekam…

Telefon od Kasi. Że są już koło Tengelmanna (spożywczak niemiecki). Świetnie, mówię, to macie pięć minut do domu. Kasia tłumaczy, że nie koło „naszego” Tengelmanna, tylko tego w centrum miasta. Jakim cudem one się tam znalazły? To jakieś dwa kilometry w zupełnie innym kierunku. Kasia mówi, że wiesz mamo jaka ja jestem gapa, pomyliłam ścieżki w lesie i z lasu weszliśmy w jakąś nieznaną ulicę, która doprowadziła nas do centrum. Przeprasza, że taka łajza z niej i pyta czy nie mogłabym po nich przyjechać, bo są już zmęczeni i Jasiek się boi. Kurde, czyli, że miałam rację martwiąc się. Jeszcze nie są gotowi na takie wypady we dwójkę. Przecież mogło im się coś stać, nogę mógł któryś złamać, komórkę zgubić mogli, ktoś mógłby ich zaczepić. Jestem nieodpowiedzialna. Będzie o mnie w Faktach i Uwadze na bank! Wybiegam z domu, wsiadam w samochód, wyjeżdżam z bramy i mijam turlające się ze śmiechu na chodniku dzieciory moje własne!