Aniukowe Pisadło

Rok temu, dzisiaj właśnie, ostatni raz widziałam moje Alpy. Ostatni raz spojrzałam na mój ukochany Alpspitze, który przez trzynaście poprzednich lat zachwycał mnie swoją okazałością i surowym pięknem. Każdego ranka. W każdej ze swoich odsłon. Najpiękniejszy wydawał mi się po kilku (a czasem i kilkunastu) dniach nieobecności, za chmurami, za deszczem, za śnieżycami. Wtedy wyglądał na bardziej dostojny, nieosiągalny i majestatyczny. A przejrzystość powietrza sprawiała, że widać było każdą szczelinę, każde zagłębienie. Ostatni raz widziałam całe pasmo moich Alp w bocznym lusterku samochodu mojej przyjaciółki, która odwoziła nas na lotnisko.

Niemcy, Garmisch, to nawet nie mój dom. Nawet dobrze nie mówię po niemiecku. Nie mam zbyt wielu niemieckich znajomych no i jeszcze ciągle gdzieś tam z kącików przymózgowej przestrzeni historycznej dobiegają ciche, acz słyszalne, odgłosy wojenne. A mimo to, tam chciałabym wrócić, żyć, zestarzeć się i zgasnąć. To jest moje ukochane miejsce na ziemi i tam chcę…

Tęsknię za tyloma rzeczami. Tęsknię za tym nieuchwytnym, nie do opisania uczuciem bycia w środku Europy, bycia częścią wielu krajów na raz, nienależenia do żadnego i należenia do każdego z nich. Tęsknię do poczucia bycia częścią lekko zwariowanego, ale chyba pozytywnego melanżu. Ten świat znam i rozumiem. Tęsknię za byciem „u siebie”.

Tęsknię za niemieckim porządkiem. Za niemiecką powściągliwością, szczerymi, nieszczęśliwymi i niezadowolonymi twarzami. Tęsknię za wolniejszym życiem. Za niedzielą z zamkniętymi sklepami. Za weekendami z rodziną zamiast na boisku szkolnym. Tęsknię za znajomymi gębami. Nie gębami przyjaciół, za którymi tęsknię niewypowiedzianie bardzo, ale za tymi z ulicy. Za panem z apteki, który wiedział po co przychodzę i od drzwi witał mnie łamaną angielszczyzną. Za panią z ekologicznej piekarni, która, nie wiadomo dlaczego, uważała, że skoro nie mówię w lokalnej gwarze, chleb mi się nie należy. A jeśli już, to wczorajszy. I ten z kminkiem, którego nie lubię. Tęsknię za jedynym bezdomnym w Garmisch, który przypadkiem był moim sąsiadem i zawsze pogadaliśmy o polityce, o której ja nie mam zielonego pojęcia. Pewnie dlatego tyle gadaliśmy. Za Grekami z warzywniaka, którzy dorzucali marchewkę do moich zakupów i wiadomo jak to się dla nich skończyło. Za lekko zniewieściałym, niepokojąco wyglądającym panem z H&Mu, który rano rozwieszał bluzeczki z falbankami, a wieczorami, jak bezduszny rzeźnik, dzielił kotletami w Tengelmannie.

Tęsknię za pustymi ścieżkami górskimi o siódmej rano, o dziewiątej i dwunastej też pustymi, za ławką pod drzewem, za paśnikami dla saren. Za tymi dziwnymi basenikami z drewna z brudną wodą co to ma wyleczyć z każdej choroby. Za piwem na mecie każdej wycieczki górskiej. Tęsknię za kryształkami soli pod palcami, które zawsze usuwałam z precli, bo mi precle były za słone. Za biało-niebieskimi serwetkami przy talerzu Spaetzli. Tęsknię za moją damką, którą pewien młody człowiek wyłowił dla mnie ze śmietnika, dorobił holenderską kierownicę, siedzenie od mercedesa i na której w sukienkach i w apaszkach paradowałam po mieście. Tęsknię za moim balkonem, który był kwintesencją relaksu, oazą spokoju i lekiem na wszelkie zło. Tęsknię za alpejskim powietrzem. Tym co włazi do mózgu przez nos i usta i odświeża i oczyszcza i przewietrza zatęchłe myśli. Tęsknię za stokami. Za nartami. Za nartami tęsknię najbardziej. Za tym bliskim do błogostanu uczuciem kiedy stoi się na brzegu stoku, dokoła nieskończenie piękna biel, cisza i krystaliczny, zgrzytliwy i srebrzysty dźwięk śniegu. Albo cisza padającego śniegu kiedy tak się stoi i czeka na ten pierwszy ruch, na pierwszy zjazd…

Obiecuję sobie, że jeszcze tylko rok, jeszcze tylko dwanaście miesięcy i muszę wrócić. Może na wakacje, może na dłużej, może na zawsze…nie wiem, ale muszę pooddychać, posmakować, dotknąć. Muszę do domu…