Aniukowe Pisadło

Tyle się dzieje u was, a ty milczysz? – napisałam do mnie Europa – Nie masz zdania na ten temat czy co? Oj zdanie to ja mam, dość konkretne nawet. Zastanawiałam się tylko jak bardzo powinno mi zależeć na pisaniu o tym. Mnie, która polityki nie rozumie i rozumieć nie ma ochoty. Dopiero co paszport odebrała, a już się szarogęsi z opiniami i poglądami na temat. Ale jak się zastanowić to przecież mieszkam w tym właśnie kraju, podatki z mojej ciężko zarobionej pensji odciągane są na tutejsze szkoły, leczenie, drogi i obronę kraju przez nieznanym jeszcze najeźdźcą. Moje dzieci jeśli są gejami to właśnie w tym kraju muszą się odnaleźć, jeśli ożenią się z Meksykańskim emigrantem-gwałcicielem, albo wyjdą za mąż za muzułmańskiego terrorystę to pewnie poznają go właśnie tutaj. Jest więc powód żeby opinię mieć. Ale zanim o mojej opinii, słówko o atmosferze.

Piszę o okołowyborczej atmosferze, bo ta była dla mnie zupełnie czymś nowym. Od kiedy zaczęła się kampania wyborcza do tronu prezydenta Stanów Zjednoczonych, w mediach robiło się coraz goręcej. Wszystko kręciło się wokół kandydatów. Wiadomości, komentarze polityczne, propaganda reklamowa, programy satyryczne i czasem nawet seriale. No ale od tego media w końcu są. Później temat wyborów prezydenckich wpełzł na salony i do kuchni, i na ogródkowe grille, i na imprezy urodzinowe, spotkania przypadkowe, na siłownię, do fryzjera i na mecz koszykówki. Na początku było spokojnie. Ktoś naklejkę na samochód przykleił, ktoś inny się uśmiechnął pod nosem i wyprzedził płynnie z prawej. Ktoś powiedział, że będzie głosował na jednego kandydata, ktoś inny się odwrócił i delikatnie zamykając za sobą drzwi wyszedł. Z biegiem czasu i z galopem kampanii było coraz gorzej. Brakowało samochodu na naklejki wychwalające jednego kandydata, a poniewierające drugiego. Ogródki przystrojone zostały dziesiątkami tabliczek z wytycznymi na kogo głosować. Nocami, rowerowa opozycja napadała na owe ogródki i zbierała tabliczki tylko po to aby rano ze zdumienia przecierać oczy na widok nowych, większych i bardziej krzyczących tabliczek. Fejsbuk stał sceną kampanii wyborczej. Co rusz ktoś wrzucił coś arcyśmiesznego na temat kontrkandydata. Co rusz ktoś to polubił pięćset razy i podał dalej. Na tym etapie niebezpieczne stawało się mówienie głośno o swych preferencjach. Szczególnie jeśli miało się zamiar głosować na nieodpowiedniego w danym towarzystwie kandydata. Co wrażliwszym podnosiło się ciśnienie krwi, wychodzili głośno trzaskając drzwiami, czy odmawiali wspólnych posiłków.

Moje ciało pedagogiczne dość szybko podzieliło się na dwa obozy, z których jeden był większy i bardziej żeński, drugi…no cóż, po prostu był. Stosunki do wyborów pozostawały jednak poprawne. A to głuptaski, a to marzyciele, fantaści… Wszystko jednak z „pożyjemy, zobaczymy”, uśmieszkami, życzeniami gut laku i że nasi i tak górą. I tak było do dnia wyborów. Wieczorkiem usiedliśmy przed telewizorem. Z minuty na minutę, z godziny na godzinę kraj zaczął się dzielić. Ten kto oddał głos, określił się, opowiedział się po jednej, bardzo konkretnej stronie, sprecyzował, czy niebieski, czy czerwony jest. Najpierw w telewizji zobaczyliśmy którego stanu już nie lubimy. Dzięki durnemu, moim zupełnie niefachowym zdaniem, systemowi elektoratu, który tak jasno i klarownie wytłumaczyła tutaj koleżanka po piórze, kraj podzielono na stany przyjaciół i nieprzyjaciół. Z ulgą oddychali oglądający na ekranie stan, który przybierał kolor ich kandydata, a noga ich miała nie postać w stanie przeciwnika (i nikt nie może uwierzyć co stało się z Pensylwanią!!). Rano natomiast w pracy, na ulicy, w autobusie, w szkole spotkali się ludzie, dwa obozy – wygrani i ci mniej.

Dzień po wyborach atmosfera w pracy była gęsta. Muszę przyznać, że mnie gęstość ta przerosła. Przegrani przyszli do pracy w czerni, z niedowierzaniem w kółko powtarzali wyniki wyborów, płakali… Wygrani nie chcąc obnosić się ze swoim zwycięstwem, się nie obnosili… Zaczęły się potyczki fejsbukowe, komentarze, ich usuwanie, przeprosiny w wiadomościach prywatnych. Ktoś kogoś wyrzucił ze znajomych, zablokował. Lunch w osobnych klasach dobił mnie zupełnie. Nie chcieli ze sobą usiąść. Ani jedni, ani drudzy. Od zawsze jemy razem. Nie podzieliły nas odmienne wizje nauczania, oceny uczniów, nagrody, lub ich brak, religia czy poplecznictwo szefostwa. Podzieliła nas polityka. I to w wyborach było dla mnie większym szokiem niż same wyniki.

Jestem wśród większości…większości przegranych, bo jak wiadomo Hilary Clinton wygrałaby w każdym innym kraju, bo zgromadziła większą ilość głosów. No ale skoro Ameryka kieruje się zasadami ustalonymi w osiemnastym wieku, które mają się nijak do logiki, czy choćby nawet do demokracji, to mamy taką właśnie sytuację, nie po raz pierwszy zresztą. Mój wybór chyba nie jest dla nikogo zaskoczeniem. Niby jak miałaby głosować otwarta, tolerancyjna, wykształcona emigrantka, która uczy swoje dzieci, że każdy człowiek ma takie same prawa, która brzydzi się ksenofobią i rasizmem, daleka jest od oceniania ludzi ze względu na ich religię czy orientację seksualną? Jak miałaby głosować matka, która mówi swojej córce, że nikt nie ma prawa jej poniżać i traktować jak przedmiot? Jak miałaby głosować osoba, która nie znając się na polityce oczekuje od swojego prezydenta, że ten będzie się na tej polityce znał o wiele bardziej niż ona i że będzie dyplomatycznie reprezentował jej drugi kraj z należnym temu krajowi szacunkiem? No jak?